Chciałbym w tym tekście zająć się tylko uroczystością jaka miała miejsce w Muzeum Armii Krajowej w Krakowie. Przydałoby się jednak w tym miejscu, na wstępie, dodać parę słów o warunkach w jakich całe Muzeum funkcjonuje, o jego roli jaką ono pełni dla nas dziś.
Jednak o tym ważnym wątku można i trzeba napisać kiedy indziej – uzupełniająco, lecz teraz uznając, iż ważniejszy jest zasadniczy przekaz, piszę o samym wydarzeniu.
Oto we wnętrzach Muzeum Armii Krajowej odbyła się uroczystość zamykająca obchody 75 –tej rocznicy powstania Szarych Szeregów. Apel, otwarcie wystawy poświęconej Szarym Szeregom i spotkanie między pokoleniami to te ważkie akcenty upamiętniające ową rocznicę i samą Organizację.
I myliłby się ktoś kto by pomyślał, że mówimy o czymś sztywnym, choć niewątpliwie wzniosłym. Jak dla mnie, niezwykłym zupełnie osiągnięciem organizatorów – i też uznajmy - uczestników, było to właśnie, co wynika z ducha harcerskiego jak się okazuje przechowanego przez lata – naturalność w kontynuacji tradycji. Harcmistrz Władysław Zawiślak – człowiek którego lata się chyba słabo imają (lat 92, duch bz, aktywność takaż), jako Przewodniczący Stowarzyszenia Szarych Szeregów prowadził sam Apel. Wręczono cały szereg okolicznościowych odznaczeń. Jak się okazało ku mojemu zaskoczeniu – nie tylko dla zasłużonej starszyzny a też ludzi dobrej woli poświęcających wiele wysiłku i czasu dla upamiętnienia Szarych Szeregów. Samo to, że są w Krakowie aż trzy szkoły pod patronatem Szarych Szeregów, w których kultywuje się ich tradycję – mówi o tym, że wbrew staraniom systemu są i nauczyciele, którzy wiedzą jaki jest ich obowiązek wobec młodzieży i śmiem powiedzieć – kraju. Napawa optymizmem, że nie są to nauczyciele tzw. starej daty a młodzi ludzie. Uroczystość była i podniosła i wzruszająca nie tylko dla starszego pokolenia – świadków i Tych którzy historię tworzyli. Widziałem na własne oczy jak przejęta nią była młodzież a sądzę, że w miarę upływu lat znaczenie tej uroczystości coraz to bardziej będzie doceniane w jej pamięci. Nie jest dziś niestety czymś zwyczajnym by spotkały się wokół jednej sprawy schematem mówiąc – co najmniej dwa – jak nie więcej pokoleń. Mówi się, że młodzież dziś obchodzi tylko kasa, komóra fura i laptop. To okazjonalne spotkanie młodzieży ze świadkami tego co działo się tu, a nie gdzieś na księżycu dowiodło, że wcale nie koniecznie takie są jej priorytety.
Cynik powiedziałby - – młodzi przyszli bo im kazano. Prawda – że przyszły przedstawicielstwa różnych szkół i ze swymi nauczycielami, czyli przynajmniej częściowo zorganizowani a to szkolnie a to w ramach organizacji harcerskiej. Bardziej jednak do przekonania trafiało to, jak ci młodzi ludzie zachowywali się, jak zwiedzali wystawę jak do nich trafiało, że ci młodzi ludzie na tych zdjęciach, to bywa są dokładnie ci, albo i przyjaciele tych, których właśnie widzą jako czasem ledwo chodzących staruszków. Dla nich autentyzm a nie opowieść rodem z Tolkiena był ważniejszy. Do tego dołożył się interaktywny charakter ekspozycji zorganizowanej multimedialnie na wzór zorganizowania Muzeum Powstania Warszawskiego. Robi wrażenie staranność by w ramach posiadanych środków wydobyć tamtejsze – i nie tylko – okupacyjne warunki.
To – zwłaszcza dla młodzieży – ważne zdarzenie a i wystawa.
Resztę nieco dopowiedzą zdjęcia.
Specjalnie dziś nie wymieniam nazwisk choć w podzięce za czyn i organizację należałoby za to tłumnie wymieniać. Przesłoniłoby to najważniejsze, że w dobie narzucanego kwestionowania patriotyzmu i mody na dyskusje o bezsensie, nieracjonalności podejmowania walki nawet tylko - i aż - o godność jest młodzież otwarta na przyjęcie daru czynu poprzedników, którzy nie kalkulowali a walczyli, byli męczeni, tracili młodość i szanse na przyszłość – bo tak trzeba.
Ci młodzi ludzie wcale nie nazywają tego górnolotnie ale wiedzą co jest ważne a co jest pozorem.
Już wiedzą a samo to jest optymistyczne.
