Aktualności

Coraz częściej przychodzą mi na myśl właśnie te dwa słowa - nowomowa i zastraszenie. Smuci, że coraz częściej pojawiają mi się one w związku ze sprawami Kościoła. Zastraszenie rodzi rezygnację z mówienia swoim głosem i wyraźnego rozdzielenia prawdy od niby prawdy i nieprawdy. Mowa dostosowana do poprawności, ostrożna nawet wobec konieczności powiedzenia rzeczy prawdziwych a nawet oczywistych, prowadzi uległego poddaniem się zastraszeniu – już wprost do niewoli.
Wielcy, ludzie myśli i czynu, byli wielkimi w swoich czasach i są wzorem właśnie dlatego, że nie dawali się zastraszyć. Byli nieustraszeni a dziś jak nigdy i zawsze Kościół i wierni takich potrzebują.

Mamy w Polsce nie mało wybitnych socjologów. Jakoś żaden nie zauważył wyraźnej przecież różnicy w działalności poszczególnych partii w Polsce od roku 2015 czyli od czasu wygranej przez PIS. Wszystkie polskie partie do tego czasu miały jeden model działania: przedstawiały Polakom swoje widzenie Polski i świata, proponowały bardziej lub mniej szczegółowe plany i programy gdyby doszli do władzy. W międzyczasie patrzyły władzy na ręce i w miarę możliwości krytykowały aktualny rząd w mediach - na tyle, na ile media przychylne rządowi pozwalały. Tak było od czasu wyjścia sowietów z Polski aż do roku 2015.

Oto w mojej okolicy są – jak w całym zresztą mieście – kłopoty z parkowaniem. Palikowanie i zarządzanie pod naciskiem zielonych oszołomów wygodna z punktu widzenia usuwania sprzed oczu urzędników oczekiwań mieszkańca i tak sprawy nie ułatwia. Mamy co mamy. Jeszcze tylko trochę i będą wybory – od ludzi będzie zależało co świadomie lub obojętnością lub doktrynalną wścieklizną zdecydują. Pytanie stanie najważniejsze - czy miasto ma być dla mieszkańca i do wypełniania swej ogólniejszej misji, czy ma być wygodne dla zarządzających. Wolny wybór łącznie z nabijaniem się na hasła frustratów trwale a tylko hasłowo i pluciem aplikujących o poparcie.

Przez kilka wieków głównym gniazdowiskiem rodu tego pozostawała Ziemia Pińska, która okropnie w XVII w. ucierpiała od najazdu moskiewskiego, a także od band grasujących w czasie wojen i niepokojów społecznych. 5 sierpnia 1654 r. Jan Kazimierz, król polski, wystosował uniwersał, w którym nakazywał likwidację oddziałów grabiących pokojową ludność. Pisał monarcha: „Częste nas skargi z różnych mieysc, a osobliwie od obywatelów powiatu pińskiego dochodzą, że nayduje się temi czasy w państwach naszych nie mało takich, którzy uczyniwszy się rotmistrzami y kapitanami naszemi, bez listów naszych przepowiednich y bez uniwersałów hetmańskich, z chorągwiami chodząc, nieznośnymi zdzierstwy ubogich poddanych niszczą y pustoszą. Przeto my dalszemu ubogich ludzi utrapieniu y niszczeniu zabiegając, chcemy mieć, aby takowych, którzy by (…) po włościach chodzili y zdzierstwy się bawili, wszędzie jako swowolne kupy y nieprzyjaciół oyczyzny junctis viribus znosili y gromili konieczno”… („Akty izdawajemyje”…, t. 34, s. 14).

Na początku chciałabym pokrótce przedstawić siebie i swoją rodzinę a na tym tle dzieje powojenne katolicyzmu na Węgrzech.
Z urodzenia jestem Krakowianką, a z wyboru Budapesztanką, mieszkam już tu 50 lat. Należę do tej dość licznej grupy Polek, które w latach 60, 70, 80 przyjechały na Węgry za głosem serca, czyli wyszły za mąż za Węgra. Są również małżeństwa mieszane, gdzie mąż jest Polakiem, ale takich małżeństw jest zdecydowanie mniej. Bycie i trwanie w związku małżeńskim „międzynarodowym” wymaga ogromnej dojrzałości, cierpliwości, odpowiedzialności, samozaparcia i zaangażowania się obu stron.

Wojny były i są. Cele ich prowadzenia zawsze można sprowadzić do sfery interesów, rzadziej idei – choć i te bywają tylko bardzo wygodnym wyjaśnieniem nie tylko rozpoczynania ale i samego prowadzenia wojen.. Zmienia się broń w nich stosowana. Strona zagrożona, świadoma potencjalnie możliwej agresji przygotowuje się do jej odparcia i broniąc swych wartości oraz interesów, mimo wszystko dążąc do pokoju jest otwarta na kompromis i przedkłada rzeczowe argumenty, negocjuje. Niemniej w cofaniu się, musi w końcu powiedzieć – non possumus. Dla atakujących stanowi to komunikat - nie udało się osiągnąć celu bez wojny – nie przynosicie nam na tacy tego co chcemy – to zaczynamy wojnę.

Na co dzień się pilnują, ważą słowa, żeby nie skompromitować partii i siebie, zaś podczas kampusu działa coś w rodzaju serum prawdy. Niech mówią. W nieskrępowany sposób, mając przekonanie, że słuchają tego sami swoi – apelowałem 30 sierpnia 2021 r. w programie „W tyle wizji”. Wtedy przynajmniej będzie wiadomo, o co im chodzi. Dotyczy to imprezy pod nazwą Campus Polska Przyszłości. Dzięki Donaldowi Tuskowi, Rafałowi Trzaskowskiemu, Tomaszowi Grodzkiemu, Elżbiecie Bieńkowskiej, Sławomirowi Nitrasowi czy Leszkowi Balcerowiczowi „ich” Polska przyszłości całkiem otwarcie nabiera kształtu państwa z apartheidem jako właściwie doktryną państwową.

Ze wstydem i przygnębieniem patrzę na klownadę Amerykanów i Europejczyków w Afganistanie. Po co było tyle krwi Amerykanów (i Polaków) oraz Afgańczyków (po obu stronach)? Ameryka, a wraz z nią Europa, nie tylko przegrała, ale też totalnie się ośmieszyła. Kto nie wie po co prowadzi wojnę, ani jak ją wygrać jest osłem i durniem. I wcale mnie to nie cieszy, bo żyję w kraju, który jest zaledwie o 80 km odległy od afgańskie granicy. Kiedy zjawią się tutaj chłopaki w turbanach, to nikt nawet nie będzie wiedział, że w Kirgizji żyją chrześcijanie i nikomu do głowy nie przyjdzie organizować most powietrzny dla ich ewakuacji.