Właśnie odbyło się spotkanie związane z kolejną rocznicą powołania Polskiego Klubu Ekologicznego.
Tyle.
Ze względów osobistych nie brałem udziału w samej uroczystości, niemniej z tej okazji popatrzyłem się w moją już odległą przeszłość i zauważyłem, że jednak warto przy tej okazji powiedzieć parę słów. Tylko po to by dać świadectwo ewolucji Klubu od - na początku - racjonalnej postawy wobec zagrożeń środowiska naturalnego wynikającymi z działalności gospodarczej, do jej wręcz zwyrodnienia w formę świadomego lub nie - narzędzia nacisku politycznego i gospodarczego. Opis owej ewolucji proszę oczywiście potraktować tylko jako konkretny przykład procesu, który dotyczy każdego bez wyjątku tzw NGO.

Zakładając, że są ludźmi inteligentnymi aż czasem przykro patrzeć jak dla partyjnej poprawności muszą się gimnastykować uczestnicząc w różnych programach publicystycznych.
By skrócić motywację tego co powiedziałem przytoczę to, co bardzo dawno temu w kuluarach pierwszego Walnego Zjazdu Polskiego Klubu Ekologicznego (kiedy to było!) powiedział ówczesny Dyrektor Wydziału Ochrony Środowiska. Czasy jeszcze komuny w starym stylu, i nie pamiętam czy był to jeszcze Pan S. Garlicki czy już J. Wertz – (a obu do dziś jako postacie poważam) obojętne, a rzecz pasowałaby do każdego z Nich.

Umysł może być zdrowy i potrafi logicznie oraz racjonalnie rozumować, ale też w jakiś sposób chory a oznaki choroby przenosi poprzez język werbalny i rzadziej niewerbalny.
Nie piszę tutaj o chorobach psychicznych sensu stricto, bo w zdecydowanej większości nie zależą one od samego chorego: często są endogenne (wewnętrzne) ale też mogą powstawać egzogennie (zewnętrznie, np. poprzez długotrwały kontakt z chorymi środowiskami innych ludzi). Raczej mówię o zaburzeniach osobowościowych występujących u tych, którzy z pozoru wydają się "normalni" a ich zaburzenia nie kwalifikują ich jeszcze za uznania za chorych psychicznie.

International Congress of the UMEM, Union Mondiale des Ecrivains Medecin /, który odbył się w Versailles / w France / w terminie Thursday 15 - Sunday 18 September 2022. Theme;" Literature and Medicine" W Kongresie spotkali się Lekarze Piszący z Niemiec, Bułgarii, Ekwadoru, Francji, Włoch, Portugali oraz z Polski. Polskę reprezentował dr Ryszard ŻABA.
W materiałach kongresu wydrukowano m.in. jego te utwory (również w  tłuczemaczeniu na:język angielski)

Ludzie ludziom

Są ludzie co biorą
Są ludzie co dają
Są ludzie co nic do zaoferowania nie mają

Hołownia pewnie myśli, że odbił się od dna. Dna sondażowego. Oto wymyślił i powiedział o Biskupach i Kościele - myślałem, że są na dnie ale teraz już pukają od spodu. To miała być reakcja na poparcie przez Episkopat Arcybiskupa Marka Jędraszewskiego. Zaiste głębokie przemyślenie płaczko-celebryty. Uważam, że nie polityka, bo nie przeszedł on testu wyborczego a uprawiającego politykę jako dyscyplinę – to może, czyli politykiera. Mamy chyba do czynienia z forpocztą tego, co teraz z kolei wymalował po nim Tygodnik Powszechny, podejmując atak na Arcybiskupa Krakowskiego.

I stało się! Można rzec, nareszcie! Po raz pierwszy od zakończenia wojny i upadku komunizmu, po dziesięcioleciach realizacji polityki pod dyktando Moskwy, to znów wedle woli Berlina, polski rząd przemówił własnym głosem i otwarcie wystąpił w obronie żywotnych interesów kraju i narodu. I nie chodzi bynajmniej tylko o kwestię reparacji, lecz coś znacznie, znacznie więcej.Dobra pamięć bywa dokuczliwa. Niemcy chcieliby, aby świat zapomniał o ich zbrodniczej przeszłości. I prawie im się udało stworzyć wizerunek „mocarstwa moralnego”, obrońców demokracji i praworządności, odpowiedzialnych partnerów w ponadgranicznych stosunkach i bezinteresownych przyjaciół…, gdyby tylko nie ta „rządząca w Polsce, nacjonalistyczna partia PiS” - jak to ujął wczoraj tygodnik „Die Zeit” - która „na początku września zażądała od Niemiec 1,32 bln. euro za szkody wynikłe z wojny”

Kto podejrzewa, zaprasza do zdrady.- F.M. Voltaire

Druga połowa lat trzydziestych ubiegłego wieku w ZSRR to nie tylko rzeź Polaków, „zdrajców komunistycznych ideałów”, agentów imperializmu ale również czas rozprawy Stalina z kadrami dowódczymi Armii Czerwonej. Szczególne nasilenie mordów i prześladowań tej ostatniej grupy miało miejsce w latach 1937-38, choć jeszcze później wielu oficerów zostało straconych na żądanie krwawego dyktatora (m.in. Gieorgij Sztern, znany jako bohater znad Chałchin-Goł). Według ostrożnych szacunków straciło życie około 40 tysięcy oficerów różnych rang (w tym trzech marszałków), co doprowadziło do tego, iż w niektórych jednostkach wakaty na szczeblach dowodzenia sięgały nawet… 50%!

Rozbrajanie armii i demobilizacja Polski za czasów PO-PSL, na zimno zaplanowane, konsekwentne wdrażane, realizowane pod osobistym nadzorem Donalda Tuska, pozostają jednym z najbardziej ponurych elementów tamtych rządów. A konkurencja w ponurości była duża. Tu jednak mieliśmy do czynienia z wydarzeniami, które mogły ściągnąć na nas nie tylko biedę i emigrację milionów Polaków, ale straszliwą okupację jakiej doświadcza od 24 lutego część ukraińskiego społeczeństwa. Mordy, gwałty, terror. Zniszczenie, śmierć i nędza. To oznacza dziś wieziony czołgami „ruski mir”. Zwijanie armii szokowało mądrych ludzi i wtedy. Agresywność putinowskiego reżimu była ewidentna, napaści na sąsiadów znane całemu światu, cele w postaci odbudowy Sowietów, oczywiste.