Florian Braunek to osoba, która mogłaby swoim życiorysem obdarzyć cały pluton wojskowy i nadawałaby się na scenariusz świetnego filmu wojennego. Brał udział w kolejnych zrywach narodowo-wyzwoleńczych XIX wieku „Za wolność naszą i waszą”.
Florian Braunek urodził się 3 lutego 1797 r. w Grudnie w powiecie obornickim, czyli kilka lat po tym, jak Wielkopolska znalazła się w Królestwie Pruskim. Był synem dzierżawcy Grudna Józefa Braunka (1760-1816) i Brygidy z d. Borzewskiej (1764-1840). Ciężko stwierdzić, co miało wpływ na jego późniejsze losy, aczkolwiek jako dziecko i później nastolatek był świadkiem burzliwych starań o odzyskanie przez Polskę niepodległości w czasach wojen napoleońskich.

Wiele waży głos ludu, wielka w nim potęga.
Ajschylos

- Co słychać?
- Zależy gdzie ucho przyłożyć.
Wbrew pozorom, to stare polskie powiedzonko - mimo swej lakoniczności - oddaje wielką mądrość. Wszak jedną z głównych zagadek związanych z wydarzeniami na polsko-białoruskiej granicy jest ta, dotycząca stanowiska elit politycznych naszego kontynentu wobec najgorętszego obecnie dla nas problemu. Pomogą jakoś? Chyba tak. Raczej nie. Wesprą nas materialnie. Ależ nie, ograniczą się do hałaśliwych deklaracji i życzenia zdrowia, szczęścia i słonecznej pogody. I co? Trudno wyrokować. Elity i tzw. elity bardzo często rządzą się w swych decyzjach perfidnym wyrachowaniem i skrywanymi przed pospólstwem interesami. Cóż?!

Dla losów Europy, a w konekwencji też i całego świata największym zagrożeniem nie są ani Putin, ani Xi Jinping, ani nawet amerykański przezydent, nie pomijając spraw klimatu. Znacznie gorsze od nich wszystkich razem wziętych są personalia UE. Poziom władców Europy i ich wykonawców może napawać przerażeniem, ale w jeszcze większym stopniu - obrzydzeniem. Jest zdumiewającym faktem, że w chwili upadku jednego układu światowego i kształtowania się następnego, ludzie rządzący Europą prezentują tak mierny poziom intelektualny, nie mówiąc już o braku jakiejkolwiek pozytywnej koncepcji, a nawet zwykłej wiedzy, niezbędnej dla sprawowania kierowniczych funkcji.

Zestawiam dewastację pomnika a właściwie pomników Marszałka Piłsudskiego i Legionistów z nagłym odgrzaniem sprawy czy to przesunięcia, czy też nowej aranżacji otoczenia a nawet usunięcia pomnika księdza Piotra Skargi. Już wtedy gdy powstał pomnik ks, Piotra Skargi siadł on komuś na wątrobie – jak się to mówi. Że samowolka – co jest po prostu kłamstwem, że ohyda – o gustach się nie dyskutuje – a jednak i pod tym kątem był przecież oceniany, że zasłania – co, już trudniej przychodziło mówić. Wobec nieprawd zarzutów i dla konieczności i wagi postawienia świadectwa pamięci o tej konkretnej postaci w tym miejscu – jazgot jakoś ucichł.

Głosi ona że odpowiedź na pismo petenta nie musi być wcale negatywna. Wystarczy by czas jej udzielenia był dłuższy niż czas życia petenta. Najwyraźniej zasada ta została przejęta przez totalsow i jest stosowana przez nich we wprost haniebnych działaniach na granicy Polsko - Białoruskiej.
Zauważmy czy raczej rozważmy.
Kompletna impotencja koncepcji, myśli i propozycji – w zapętleniu w nienawiści i dążeniu do powrotu do władzy jest zastępowana protezą czasem śmiesznego a czasem zagrażającego bytowi państwa ciągłego i przewidywalnego do bólu negowania, awanturnictwa czyli po prostu chuliganerii wedle doktryny ulica i zagranica.

Bezczelność jest najgorszą z chorób ludzkich.- Eurypides

Właśnie zakończyłem organoleptyczny ogląd wydarzenia transmitowanego przez jedną z niezawodnych w swej niechęci do kraju nad Wisłą polskojęzycznych stacji TV. Dodam od razu, że wbrew hucznym deklaracjom wiadomych mediów nie była to żadna debata poświęcona stanowi demokracji w Polsce i na Węgrzech, ale zwykły, a może biorąc pod uwagę jego „wystawność”, zwyczajnieńki panelik. Nie w tym jednak rzecz, bo prawdziwą istotą obejrzanego i strawionego na szybko przeze mnie spotkania w Kongresie USA były treści zaprezentowane w jego trakcie.

Obchodzimy święta ogólnie zwane świętami zmarłych, rozdzielając je na dwie odsłony. Jedno - Święto Wszystkich Świętych – Świętych powszechnie znanych i uznanych a także w naszym domniemaniu – świętych choć nie uznanych procesowo. Drugie Święto Zmarłych – wszystkich, o których pamiętamy – lub nie - i za którymi orędujemy by przeszli przez Czyściec – mając nadzieję, że nie wszyscy są jednak w Piekle. Nawet jak na to w naszej pamięci i wiedzy zasłużyli, a o tym to rzecz jasna nie nam rozsądzać.
Wyrażę przekonanie, że te oba święta się ściśle zazębiają. w osobistym ich odbiorze.

Czy tytuł poniższej notki jest uprawniony? Śmiem twierdzić, że w dużym stopniu tak. Walczące o swoje, z zaciętością wściekłego psa sądy, powoli acz systematyczne, poprzez utrwalanie różnymi sposobami zasady, żeby było tak jak było, stają się obrazem kompletnej patologii, którą zagłuszają lansowaniem bezczelnie tezy, że o wyrokach sądu, tak jak o całym sądownictwie się nie dyskutuje. Pokolenia sędziów osiadłych na ideologicznym tronie stworzonym przez sędziowską komunę i pobłogosławionych przez sędziów, dla których zbrodnie sądowe były akceptowalną codziennością, weszły bez najmniejszej zmarszczki na swoich opalonych w tajlandzkim słońcu, czołach w buty tej właśnie sędziowskiej komuny i przejęły wszystkie jej prerogatywy.