Niezależnie do tego jak zakończy się wojna Rosji z Ukrainą, w tej wojnie już zwyciężyli Ukraińcy. Nie ulegli. Wzorem polskiej szansonistki Peszek, nie " spierdolili gdzie pieprz rośnie " ani za przykładem byłej pani premier Kopacz nie uciekli w najciemniejszy kąt domu i nie zabarykadowali drzwi szafą, w której być może siedziałby szef europejskich ludowców Donald Tusk. Podjęli walkę, zadali kłam kremlowskiej propagandzie, że nie są narodem. Że ich państwo to twór sezonowy. Pokazali patriotyzm i poświęcenie własnemu krajowi. Pokazali, że demokracja warta jest przelewaniaa własnej krwi. Szacunek ! Największym jednak zwycięzcą w tej wojnie jest prezydent Ukrainy, Wołodymyr Zełenski.

Nie mówcie, że nie wiedzieliście. Wiedzieliście. Przyznaje to także Edward Lucas, przez wiele lat z chłodnym dystansem piszący o obawach Europy środkowo-wschodniej.
To ważne sprawy. Ale dla nas najważniejsze będzie samorozliczenie polityczne i moralne, które musi dokonać się nad Wisłą. Bo przez ostatnie dwie dekady pytanie o stosunek do Rosji był w centrum polskiego życia politycznego, tym mocniej stając, im bardziej widoczne były ambicje imperialne Rosji. Nie mówcie, że nie wiedzieliście. Wiedzieliście, ale zamykaliście oczy, bo za mówienie prawdy i przeciwdziałanie Moskwie płaciło się wysoką cenę.

Edward Lucas, brytyjski dziennikarz,pisarz i ekspert ds. bezpieczeństwa, w przeszłości europejski korespondent dziennika „The Economist”, obecnie kandydat do brytyjskiego parlamentu z ramienia Liberalnych Demokratów, zamieścił ciekawy wątek na Twitterze, podsumowujący sytuację po rosyjskiej agresji na Kijów. Dziennikarz przedstawił swoją propozycję co do reakcji Zachodu, a także stwierdził, że narodom Europy środkowej i wschodniej, w tym Polakom, należą się przeprosiny.  Lucas ocenia, że „apetyt Putina na ryzyko okazał się większy, niż sądziliśmy”.

W ostatnich jakże emocjonujących dniach usłyszeliśmy również dźwięk, jaki wydaje szyba wystawowa potraktowana cegłówką (oczywiście poza tymi, którzy mają zatkane uszy absolutną pewnością swoich racji). To rozlatywał się w drobny mak jeden z podstawowych paradygmatów Dobrej Zmiany nazwany Teorią o Dwóch Wrogach w zderzeniu z twardym Realem. Z jej sednem w postaci narracji o mocarnej IV Rzeszy, która po podporządkowaniu sobie Unii Europejskiej i wyciśnięciu z Europy Anglosasów sprzymierzyła się z Rosją Putina w celu wspólnego panowania nad Eurazją od Lizbony do Władywostoku. W propagandowych mediach i sieciach socjalnych, jak Salon24 szeroko komentowano ten sukces niemieckich odwetowców, strasząc bogobojny PIS-owski Lud.

Po chwili zastanowienia wkurzyło mnie – jako obywatela i krakusa, hasło skandowane w sprzeciwie wobec odwołania dyrektora teatru im J. Słowackiego w Krakowie przez grupkę aktywistów, Krzyczeć i wyrażać sprzeciw każdy może i w każdej sprawie – byle z sensem i z logiczną a merytoryczną motywacją.
Choć więc nie znam dokładnych drobiazgów kulis sprawy i mówiąc szczerze mało mnie one obchodzą - a dlaczego to inna sprawa – to i tak gołym okiem widać bezsens owego hasła a za tym i jednak oby tylko bezmyślność owego protestu.
Teatr jest nasz – tak brzmiało owo hasło.
Hola Hola drodzy total aktywiści.

W Stanach Zjednoczonych ukazała się właśnie książka pt. „Dorasta najgłupsze pokolenie. Od ogłupiałej młodzieży do niebezpiecznych dorosłych”. Jej autor, wykładowca akademicki Mark Bauerlein, już piętnaście lat temu głośno ostrzegał przed modelem opierania edukacji i wypoczynku dzieci na technologiach cyfrowych. Alarmował, że może przynieść to całej generacji milenialsów nieodwracalne szkody intelektualne.Wówczas jego głos pozostawał osamotniony. W przestrzeni publicznej dominowała narracja, że dzięki ściślejszemu obcowaniu z mediami elektronicznymi młodzież zdobędzie umiejętności, które pozwolą jej lepiej poruszać się w świecie gospodarki informacyjnej XXI wieku.

Zarząd województwa małopolskiego postanowił odwołać dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru Słowackiego Krzysztofa Głuchowskiego. Krakowska scena znalazła się od kilku tygodni w centrum zainteresowania mediów z całego kraju. I słusznie – dotykamy tu fundamentalnego pytania o to, czym ma być kultura wysoka wystawiana w publicznych teatrach z pieniędzy podatników. Teatr imienia Juliusza Słowackiego to niewątpliwie jeden ze skarbów naszego miasta. Od niedawna został uznany za tak ważny, że zastąpił w nazwie przystanku Dworzec Główny – to już chyba lekka przesada i rozwiązanie mało praktyczne. Majestatycznego gmachu Teatru ciężko nie zauważyć, gdy idziemy Plantami. Jeszcze ciężej się nim nie zachwycić, gdy już nasz wzrok na nim spocznie.

Być może pamiętają Państwo scenę z "Mistrza i Małgorzaty", gdy u dyrektora kwaterunku służby znajdują w toalecie nielegalną "walutę". Przerażony niefortunny posiadacz kilkuset dolarów, na pytanie skąd się tam wzięły, odpowiada "wrogowie podrzucili".Z podobnym problemem ma do czynienia Jarosław Kaczyński, twierdzący w ostatnich wywiadach, że znakomity projekt rewolucjonizujący nasz system podatkowy został celowo storpedowany przez ludzi niechętnych władzy Zjednoczonej Prawicy. Póki co ofiarą walki z dywersją i sabotażem padł minister finansów i jacyś pomniejsi urzędnicy, z tym , że raczej okrutny pisowski reżim nie ześle winnych do budowy przekopu Mierzei Wiślanej, ani drążenia tunelu w Świnoujściu.