Dziś już trudno mieć wątpliwości: niedzielny wiec Donalda Tuska okazał się klęską. Mizerna frekwencja, zła atmosfera, nieudane przemówienie, agresywny przekaz. Lider PO wydał wojnę, i przegrał ją - przynajmniej pierwszą bitwę. Tusk chciał być złośliwy, i zwołał wiec w tym samym czasie, w którym w warszawskiej katedrze modlono się i wspominano ofiary katastrofy smoleńskiej. Tylko ta zbieżność tłumaczy wybór tak późnej pory. Może liczył na jakąś otwartą konfrontację? Może nie wiedział, że marsze smoleńskie skończyły się już dawno, po 196 miesiącach? W każdym razie popełnił błąd, i zwołał ludzi w ciemność.

Panie Prezydencie, Panie Premierze, Panie Prezesie, w polskim systemie prawnym najwyższy czas robić solidne porządki, bo inaczej opozycja, wspierana przez różne instytucje UE i nie tylko, zdemoluje nam cały wymiar sprawiedliwości do takiego stopnia, że przez wiele lat nie da się tego naprawić. Przed dwoma tygodniami słuchałem wywiadu z jednym z naszych byłych przedstawicieli w europejskich sądach, który był wypytywany przez dziennikarza, jak będzie wyglądał nasz system prawny po tym, kiedy PiS utraci władzę. Ów pan snuł wizje naprawiania sądownictwa, z TK, SN i KRS na czele, o czym na liberalnych mediach od czasu do czasu „mądre głowy nadają”, ale zapytany, co z wydanymi wyrokami się stanie ze smutkiem stwierdził, że tych wyroków nie można podważać, choćby miało się usunąć ze stanowisk sędziów, którzy je wydali, bo mogłoby to spowodować trudne do przewidzenia skutki.

Podstawą szczęścia jest wolność, a podstawą wolności odwaga.- Tukidydes

Wyobraźmy sobie sytuację, w której stworzyliśmy wspólnotę mieszkaniową i dzięki temu ruchowi upiększyliśmy nasze otoczenie, zoptymalizowaliśmy koszty utrzymania budynku i podnieśliśmy zdolności negocjacyjne wobec poddostawców. Było fajnie. Miód, malina, fiołki… Pewnego dnia, część członków wspólnoty wpadła na zadziwiający pomysł i postanowiła urządzić życie pozostałym według własnej sztancy. Zaczęły się zatem pojawiać nakazy, zakazy i procedury według których wszyscy członkowie wspólnoty winni postępować. Zrazu na tzw. przestrzeni wspólnej.

KE straszy, gdyż chce, żeby „było tak jak było”, bo Polska, szczególnie za rządów PO-PSL była łatwym, podawanym „na tacy” łupem do podziału jej zasobów przez kilka państw UE, szczególnie dla Niemiec (stąd nagrody, unijna kariera Tuska i jego świty). Zmiana władzy zakończyła ten swoisty rabunek, więc nasz rząd stał się wrogiem do zwalczania pod byle jakim pretekstem, nawet ideologicznym. Na czele zarzutów jest rzekomy brak praworządności „reżimu” i każde oszczerstwo przyniesione do Brukseli przez antypolskich sprzedawczyków. Krótko, mówienie o reżimie u nas, to kosmiczna propagandowa bzdura mogąca mydlić oczy tylko bezmyślnym!

Taki to napis bije w oczy w każdym miejscu w którym sprzedawana jest „Polityka” i jest on okraszony zdjęciem dziecka siedzącego z misiem – przytulanką. Łapie za serce. To ma być strzał w tych co to przez granice nie puszczają, mrozy nadchodzą, tam ludzie – dzieci – kobiety w ciąży nawet tak zaawansowanej że rodzą itd.
Proponuję się dobrze zastanowić czy nie jest to wprost samooskarżenie podłości propagandy i najwyższej już aberracji w nienawiści lub i cynizmu kolaborantów Łukaszenki. Za wszelką cenę za zgubę Polski – byle odsunąć – dosłownie – poodcinać PiS i podstawy kulturowe Narodu. Tak już mają fiksanci – i na tym się określeniu zatrzymajmy - jak się na czymś zafiksują – to innej płyty nie puszczą.

Czyli uboczny pożytek z korka komunikacyjnego. Proponuję chwilkę zatrzymać na proponowanej Państwu relacji. Można by było ją też w skrócie opisać znaną żelazną logiką naukowca badającego tresowaną pchłę, który dochodzi do wniosku, że po pozbawieniu jej nóg – pchła głuchnie, bo nie skacze. Opowieść – na szczęście fikcyjna - z krainy horroru zoologa – ale jak widać w życiu ma zastosowanie. Dlaczego korek? Bo gdyby nie podróż samochodem po zakorkowanym Krakowie, tego wywodu pana ex polityka – Jana Rokity bym nie usłyszał lecz na własne uszy usłyszałem. Dawno, dawno temu nawet początkowo tego pana traktowałem z sympatią.

Należałem tylko do widzów, chętnych do słuchania opowieści a raczej wywodów śp dr Jerzego Targalskiego w audycji „Geopolityczny tygiel” Inna i zawsze ciekawa była to perspektywa osadzająca daną sprawę w szerokim kontekście. Czasem aż ciężko się słuchało z racji niedostatków swojej wiedzy i zasobów informacji. Ale i te, które się znało – były pokazywane w głębszym ich znaczeniu. Zawsze sobie tylko myślałem – ten człowiek ma wielki umysł i zdolność kojarzenia. Nic – przyznaję - o Nim więcej nie wiedziałem. Ceniłem sobie zasób wiedzy i kojarzeń a te trzymały się logiki – i się sprawdzały.
Tak naprawdę dopiero po wypowiedziach ludzi wspominających Go się dowiedziałem jaki to był człowiek i mózg,

Analogia dotyczy mechanizmów zarządzania w korporacji i w Kościele.
Różnica leży w zasadach a tekst próbuje pokazać fatalne skutki zacierania różnicy czy raczej niepamięci o zasadach.  Można zapytać – co mnie obchodzi zarządzanie w Kościele – to sprawa hierarchii a to przecież od niej te sprawy zależą. Niby faktycznie – nie moja to sprawa, lecz skoro analogii i różnicy, o których będzie mowa chyba się nie zauważa – a sądząc po faktach tak jest – to wskazanie na nie, powinno mnie zajmować. Choć Kościół ma strukturę hierarchiczną, to jednak moją rolą jako człowieka związanego z Kościołem – jest przynajmniej pokazanie problemu, który zauważam.