1 lutego 1944 został przeprowadzony udany zamach żołnierzy oddziału specjalnego Kedywu Komendy Głównej AK „Pegaz” na Franza Kutscherę, Dowódcę SS i Policji na dystrykt warszawski Generalnego Gubernatorstwa. 　 Po objęciu 25 września 1943 stanowiska w Warszawie, Kutschera z miejsca zastosował niespotykany do tej pory w okupowanej Warszawie terror w stosunku do ludności cywilnej, zwiększono liczbę łapanek, codziennością stały się egzekucje uliczne. Kutschera z pochodzenia Austriak. Członkowie "Dunajskiego Klubu" stanowili nadreprezentację (w stosunku do liczby ludności) wśród personelu obozów zagłady oraz na wyższych stanowiskach w SS - twierdził Szymon Wiesenthal.

John Kornblum to waga ciężka dyplomacji, wytrawny dyplomata i były Ambasador USA w Niemczech zawsze wie, co mówi i nie mówi ani za dużo, ani za mało. Widziałem i słuchałem dziesiątek wywiadów tego wytrawnego polityka i nigdy on nie zaliczył żadnej „wpadki”. Kornblum ma dostęp do informacji i ma dyplomatycznego nosa, a to co mówi nie napawa optymizmem. Nie będę tłumaczyć tego wywiadu, ograniczając się do przedstawienia Wam głównych tez.
Kornblum podkreślam, to nie Radosław z Chobielina paplający trzy po trzy, więc trzeba poważnie brać jego oceny.
Nie ufam Niemcom. Zawsze, kiedy spotykają się z Rosjanami daje się wyczuć to poczucie tożsamości – tak w ogólnym zarysie brzmi motto tego wywiadu.

Niemcy już dawno zdały sobie sprawę, że ich wizerunek mocno ucierpiał w związku z opieszałością czy wręcz obstrukcją pomocy dla Ukrainy, dlatego też Berlin rozpoczął energiczne działania PRowskie. Już latem każda drobna i symboliczna pomoc broniącemu się państwu była przez niemieckie ośrodki przekazu nagłaśniania i przedstawiana tak, jakby miała jakiekolwiek znaczenie dla losów tej wojny.
Groźne przemilczenia
Także politycy w Polsce, oczywiście przeważają tu członkowie Platformy Obywatelskiej, zarzekają się, że krytyka naszego zachodniego sąsiada jest „szczuciem” i tak naprawdę wsparcie Berlina jest większe niż Warszawy.

Dyskusja o sensie naszych powstań narodowych trwa, i zapewne trwać będzie, dopóki będziemy istnieć jako wspólnota. I dobrze, dyskusji nigdy za wiele, a przeglądanie się w lustrze przodków, by zastanowić się nad dzisiejszymi wyborami, zawsze będzie pożyteczne. Po to studiujemy dzieje, by przynajmniej spróbować nauczyć się czegoś na błędach innych. W obecnej polemice, prowokowanej tak styczniową rocznicą, jak i współczesną polityką, w której narzędzia polityki historycznej oczywiście także mają swoje miejsce, brakuje mi jednakowoż pewnego istotnego elementu. Analizy społecznej, odpowiadającej na istotne zawsze pytanie „Dlaczego”.

Jestem zwykłym zjadaczem chleba, owszem, w zakresie natury spraw obywatelskich interesującym się polityką i zupełnie nie akceptującym politykiestwa. Mierzi mnie, gdy politycy zamiast myśleć nie tylko o ciepłej wodzie w kranie ale też, a właściwie głównie – o sprawach zasad, podstaw, strategii i działań wyprzedzających – zajmują się tylko swymi szachami pępkiem i kopaniem po kostkach. Takich nazywam politykierami. Cenię tych polityków, którzy nie tylko mówią ale i realnie zabiegają o takie fundamenty, jak promocja postaw obywateli odwołujących się do zasad etyki, pojęć patriotyzm, pamięć historyczna czyli świadomość ciągłości naszego bytu Państwowego.

Myślę, że warto pokazać wręcz klasyczny przykład praktycznej realizacji pomysłu na zastąpienie trudnej i najwyraźniej kłopotliwej rozmowy o faktach i programach pluciem na odległość zlepkiem jadu, kłamstwa i…chamstwa. W końcu tak ludzie zajmują się spektaklem igrzyskami i mordobiciem a nie rozważaniami i pytaniami których - co o ironio jest wprost i bez ogródek mówione – ma nie być. W tym tekście proponuję Państwu opowieść jak panika ucieczki przed porównaniem argumentów i programów – owocuje wręcz śmiesznością. Unikający konfrontacji świadomy, że w świetle prawdy polegnie liczy na to, że kłamstwo, oszczerstwo i plucie na odległość sprowadzi efekt zniszczenia prawdy.

Antypolska aktywność hiszpańskiego europosła Aguilara pokazuje słabości naszych reprezentantów w Parlamencie Europejskim, służb dyplomatycznych i błędy w naszych relacjach z instytucjami i politykami Unii Europejskiej. Od dwóch tygodni, za sprawą wielkiej afery łapówkarskiej w Parlamencie Europejskim europoseł z Hiszpanii Juan Fernando Lopez Aguilar jest prawdziwą gwiazdą polskich mediów. Oczywiście nie wszystkich, bo te które mają nabożny i wiernopoddańczy stosunek do Zachodu i Unii, o korupcji w Brukseli milczą. Lepiej, żeby ciemny polski lud nie wiedział jacy ludzie mu prawa stanowią i życie projektują, bo jeszcze mogłoby się nie podobać i nieprawidłowo zagłosowałby w wyborach.

Los Polski 2050 to droga już tylko w jednym kierunku
Był taki średniowieczny filozof, który nazywał się William Ockham. Uważał, że trzeba dążyć do prostoty. Jego sposób rozumowania wszedł do historii pod nazwą brzytwy Ockhama. Ta brzytwa tnie bezlitośnie. Odcina nieważne i zostawia istotne. Myślę, że gdyby przystawić brzytwę Ockhama do polskiej polityki, to dni Ruchu Szymona Hołowni byłyby policzone.
Polska 2050 powstała w roku 2020. Próbuję sobie przypomnieć ile razy od tamtej pory pisałem o partii Szymona Hołowni. Raz? Dwa? No może trzy. I to nigdy jako o samodzielnym bycie. Zawsze przy okazji kogoś lub czegoś innego. Dlaczego tak mało? Zdecydowanie mniej niż o PiSie i Platformie.