Coś się psuje w państwie duńskim
William Szekspir

Tą krótką notkę adresuję do zapiekłych i bezrefleksyjnych zwolenników formacji obecnie sprawującej władzę. Dodam, że nie mam zamiaru - wzorem Reytana - rozdzierać szat i rzucać gromami. Wystarczy, iż przywołam projekt złożony do laski marszałkowskiej przez kilkudziesięciu posłów Prawa i Sprawiedliwości, wśród których nie brakuje znanych nazwisk. Zaznaczę też, że takich niespodzianek mogłem się spodziewać po ekipie rządzącej naszym krajem do roku 2015 i nawet w najbardziej szaro-burych snach nie przypuszczałem, że ugrupowanie powołujące się na polskie tradycje wolnościowe oraz deklarujące szacunek dla cywilizacji łacińskiej pozwoliło sobie na taki, powalająco ordynarny i łamiący wszelkie obyczaje, knot. W czym rzecz?

Pozwólcie koledzy, że na dobry początek zacytuję profesor Magdalenę Środę, która niegdyś sformułowała zasadę, że w sprawach fundamentalnych dla demokracji nie każdy głos jest równy. Otóż w sprawach fundamentalnych dla państwa nie każda grupa społeczna ma równe prawa. To jest proste i nie trzeba kończyć politologii, żeby zrozumieć. Jeśli na rynku pracy będziemy mieli nadmiar filozofów przyrody, a odczujemy dotkliwie brak hydraulików, to państwo wesprze hydraulików, żeby zdolna młodzież chętniej garnęła się do tego zajęcia.

Kraków mógł mieć nowoczesne Centrum Muzyki na Grzegórzkach, dokładając do tej inwestycji tylko 1/3 potrzebnych pieniędzy. Jednak Jacek Majchrowski zdecydował inaczej. W dobie kryzysu miasto będzie budować własny obiekt. I nie na Grzegórzkach, a na Cichym Kąciku. – Nie widzę żadnego racjonalnego uzasadnienia dla tego pomysłu – mówi Łukasz Gibała, lider klubu Kraków dla Mieszkańców. Dlatego właśnie zapytał o to Jacka Majchrowskiego w interpelacji.

Wielu opozycyjnych polityków straszy polskie społeczeństwo, że nie weźmie udziału w Zgromadzeniu Narodowym zwołanym z okazji zaprzysiężenia Andrzeja Dudy na drugą prezydencką kadencję. „Strachy na Lachy”, chciałoby się powiedzieć, Polacy nie takich gierojów się nie bali, stąd kiedyś wojna z przeważającym wrogiem ze wschodu, z 1921r, a także Postanie Warszawskie, dla „onych” przeprowadzone zupełnie bez sensu, a dla innych, mimo straszliwej ceny, jaką trzeba było zapłacić, z dużym sensem.