Tekst pod tym tytułem chciałem napisać zaraz po noworocznym orędziu kanclerz Angeli Merkel. Po wystąpieniu, które pokazało, że Niemcy są dziś państwem dwóch narodów. Dotychczasowego, niemieckojęzycznego i nowego, arabskiego. W tych dwóch językach można było śledzić wystąpienie szefowej niemieckiego rządu. Celowo nie wymieniłem „narodu niemieckiego” bo mieszkańcy państwa nad Renem i Łabą zrobili może jeszcze nie wszystko ale bardzo wiele by nikt już nie pamiętał że istniał kiedyś naród niemiecki.

Politycznie poprawne media, przez dłuższy czas blokowały informacje o niebywałej eskalacji aktów przemocy, dokonywanych przez nowych imigrantów z Afryki. Od dawna urzędnicy i policjanci informowali naciskach, aby nie ujawniać przestępstw dokonywanych przez arabskich „gości”. Informacje te nie miały szans na przebicie się w najpoważniejszych mediach, i pojawiały się tylko w lokalnej prasie. Milczenie mediów wobec coraz bezczelniejszego zachowania uchodźców, zachęciło ich jak widać, do pierwszej próby generalnej, jakie granice tolerancji wykaże niemieckie państwo.

Demokracja to nie władza profesorów, artystów, celebrytów czy nawet senior managers. Nie jest to także władza żadnego środowiska – nawet jeśli uważa się za elitę mentalną, kulturową czy materialną. To także nie władza PiS-u, PO, PSL-u ani żadnej innej partii. To mechanizm polegający na trzech zasadach:

1. wolnym, powszechnym, tajnym i świadomym wyborze władzy samorządowej, ustawodawczej oraz głowy państwa przez ogół obywateli – przy czym każdy uprawniony, niezależnie od wieku, dochodów, pozycji społecznej, płci, wyznania czy wykształcenia musi mieć możliwość oddania głosu a każdy głos musi zostać równorzędnie uwzględniony 

- Przywieziemy z kraju milion, jak będzie trzeba. Trzeba być gotowym na wszystko, nawet na takie twarde warianty - mówił Grzegorz Schetyna podczas zamkniętego spotkania z politykami PO. Fragmenty stenogramów z nagrania opublikował "Newsweek". Przyszły szef PO nie ukrywa w rozmowie z działaczami partyjnymi, że sondował zagranicznych polityków, co sądzą na temat rządów PiS. - Byłem w zeszłym tygodniu w Brukseli, rozmawiałem tam z politykami, oni są kompletnie zszokowani.

Nagłówki są chwytliwe - z mediami publicznymi w Polsce za chwilę (po zmianie ustawy przez PiS) może być bardzo źle. Tak źle, że nawet zagraniczni dziennikarze się martwią. Przez osiem lat jakoś nie martwili się upartyjnieniem mediów, a teraz ich to przeraża. Nonsens? Tak, ale będzie go można zrozumieć, jeśli poświęcimy choć chwile na rozwikłanie powiązań tych europejskich organizacji medialnych z konkretnymi osobami w Polsce.

Napisałem ostatnio o tajemniczej karierze pana Mateusza Kijowskiego, który ledwie związał się z redakcją Studia Opinii, a już parę miesięcy później wyprowadził na ulice 50 tysięcy ludzi, jako lider Komitetu Obrony Demokracji. Wyraziłem wtedy swoją wątpliwość co do spontaniczności i oddolności owego ruchu, a także co do autentyczności samego lidera, który moim zdaniem nie jest człowiekiem przypadkowym, mającym szczęście znaleźć się we właściwym miejscu o właściwym czasie.

Ancien regime broni się rękami i nogami. Osiem lat władzy absolutnej przyzwyczaiło wielu do takiego rozpasania na cudzy koszt, na którego utratę trudno dobrowolnie przystać. W wyborach parlamentarnych zapadł werdykt oznaczający upadek bizantyjskiego cesarstwa PO i PSL. A wraz z nim licznych prywatnych i instytucjonalnych fortun. Banki, media, służby specjalne, państwowe spółki i sądownictwo. Państwo w państwie. Zwycięska partia zaskakująco szybko wzięła się za robienie porządku. Zaczęło się od przejęcia kontroli nad służbami i armią.