Kończy się epoka bezrefleksyjnego zachłystywania się tym wielkomiejskim życiem, nieustającym pędem za kasą i korporacyjną orką. Wyrasta trochę inna, niemniej atrakcyjna Polska, o którą już niedługo trzeba będzie bardzo zabiegać, nie tylko w roku wyborczym. Zacznę od takiego drobnego, pozornie nieistotnego przykładu. Niedaleko od Warszawy, w małym mieście, pracownik Orlenu, który zarabia tam całkiem dobre pieniądze (nawet jak na Warszawę), ma także w pobliskiej wsi kilka hektarów pszenicy. Jego szwagier „ściąga” mu tę pszenicę wielkim kombajnem w jeden dzień, a krótko potem do kieszeni pracownika koncernu trafia dodatkowo pokaźna gotówka. To przykład z życia wzięty.

Musi być bardzo źle skoro red Rafał Otoka-Frąckiewicz spadł z rowerka. Miało być o jego wynurzeniach ostatnich w kwestii Ukrainy ale pewnym echem odbijają się wynurzenia gen. w st. spocz. Mieczysława Gocuła (dalej: GMG). Pomijając wszystko inne powinien on być w stanie wymyślić jakąś bardziej wyrafinowaną ściemę. Mamy bowiem autorytet formalny i materialny. Powiedzmy profesor matematyki ma autorytet w dziedzinie matematyki bo jest profesorem matematyki. Ale jeśli się okaże że nie potrafi wykonywać dodawania i mnożenia w zakresie do stu to jego autorytet ucierpi. Umiejętność dodawania w zakresie do stu na liczbach całkowitych to jest autorytet materialny. Czyli że coś umiesz.

Narzekanie na – jak się to określa – dzisiejszą młodzież, ma za sobą tradycję sięgającą chyba początków dziejów. Nie inaczej też było, gdy to my - ludzie dziś już kończący życie, byliśmy młodzi. Na nas też narzekano. Dodajmy jednak - nie da się zaprzeczyć, że, tak jak nasi poprzednicy, do krytycznych ocen sytuacji mamy niejednokrotnie całkiem racjonalne podstawy. Jednak jedno się zmieniło. Jak nigdy młodzi, pod naciskiem zmian społecznych, otocznia – starszych już nawet nie słyszą. Przyznajmy, teraz - praktycznie w ciągu jednego życia, następują zmiany społeczne i podejścia do wartości (a nawet i ich porzucenie), na których poprzednio i to przez pokolenia opierało się życie społeczne.

Drugi sezon tasiemcowego serialu pod tytułem „Zjednoczenie Demokratycznej Opozycji” zbliża się nieuchronnie ku końcowi. Bynajmniej nie z powodu rozwikłania poplątanych wątków, czy też wyczerpania możliwości fabuły, ale za sprawą nieubłaganego producenckiego terminarza. Cztery lata, i ani roczku więcej, chyba że trzęsienie Ziemi, albo Putin o coś tam przedłuży. Dwie kolejne wyborcze wygrane nie do końca należącego do Grupy Trzymającej Władzę Elity PiS-u zapewniły widzom możliwość długiej, a bardziej wnikliwym dogłębnej obserwacji możliwości i umiejętności głównych aktorów. Projekt jednej listy, jeśli chodzi (pamiętając o proporcjonalnej ordynacji wyborczej) o liczbę uzyskanych mandatów, jest od samego początku mocno wątpliwy.

1 lutego 1944 został przeprowadzony udany zamach żołnierzy oddziału specjalnego Kedywu Komendy Głównej AK „Pegaz” na Franza Kutscherę, Dowódcę SS i Policji na dystrykt warszawski Generalnego Gubernatorstwa. 　 Po objęciu 25 września 1943 stanowiska w Warszawie, Kutschera z miejsca zastosował niespotykany do tej pory w okupowanej Warszawie terror w stosunku do ludności cywilnej, zwiększono liczbę łapanek, codziennością stały się egzekucje uliczne. Kutschera z pochodzenia Austriak. Członkowie "Dunajskiego Klubu" stanowili nadreprezentację (w stosunku do liczby ludności) wśród personelu obozów zagłady oraz na wyższych stanowiskach w SS - twierdził Szymon Wiesenthal.

John Kornblum to waga ciężka dyplomacji, wytrawny dyplomata i były Ambasador USA w Niemczech zawsze wie, co mówi i nie mówi ani za dużo, ani za mało. Widziałem i słuchałem dziesiątek wywiadów tego wytrawnego polityka i nigdy on nie zaliczył żadnej „wpadki”. Kornblum ma dostęp do informacji i ma dyplomatycznego nosa, a to co mówi nie napawa optymizmem. Nie będę tłumaczyć tego wywiadu, ograniczając się do przedstawienia Wam głównych tez.
Kornblum podkreślam, to nie Radosław z Chobielina paplający trzy po trzy, więc trzeba poważnie brać jego oceny.
Nie ufam Niemcom. Zawsze, kiedy spotykają się z Rosjanami daje się wyczuć to poczucie tożsamości – tak w ogólnym zarysie brzmi motto tego wywiadu.

Niemcy już dawno zdały sobie sprawę, że ich wizerunek mocno ucierpiał w związku z opieszałością czy wręcz obstrukcją pomocy dla Ukrainy, dlatego też Berlin rozpoczął energiczne działania PRowskie. Już latem każda drobna i symboliczna pomoc broniącemu się państwu była przez niemieckie ośrodki przekazu nagłaśniania i przedstawiana tak, jakby miała jakiekolwiek znaczenie dla losów tej wojny.
Groźne przemilczenia
Także politycy w Polsce, oczywiście przeważają tu członkowie Platformy Obywatelskiej, zarzekają się, że krytyka naszego zachodniego sąsiada jest „szczuciem” i tak naprawdę wsparcie Berlina jest większe niż Warszawy.

Dyskusja o sensie naszych powstań narodowych trwa, i zapewne trwać będzie, dopóki będziemy istnieć jako wspólnota. I dobrze, dyskusji nigdy za wiele, a przeglądanie się w lustrze przodków, by zastanowić się nad dzisiejszymi wyborami, zawsze będzie pożyteczne. Po to studiujemy dzieje, by przynajmniej spróbować nauczyć się czegoś na błędach innych. W obecnej polemice, prowokowanej tak styczniową rocznicą, jak i współczesną polityką, w której narzędzia polityki historycznej oczywiście także mają swoje miejsce, brakuje mi jednakowoż pewnego istotnego elementu. Analizy społecznej, odpowiadającej na istotne zawsze pytanie „Dlaczego”.