Zacznę od wyjaśnienia. Nienawiść w Cywilizacji Polskiej nie oznacza dążenia do unicestwienia innego bytu (tak jest w Cywilizacji Żydowskiej), ale niechęć do wspólnego współżycia, zdystansowanie się, odsunięcie poza zakres kontaktu, a w ostrej formie obrzydzenie odczuwane względem obiektu. Ostatnie poczynania środowisk żydowskich, w tym i władz Izraela, na tle dotychczasowych relacji – muszą prowadzić do takich wniosków. Nie jest nam wspólnie „po drodze” – różnimy się na tyle istotnie, że musi nastąpić rozdzielenie.

Polska i Izrael znów siedzą naprzeciw siebie, wpatrując się we własne karty i zgadując karty przeciwnika. Uchwalenie przez sejm nowelizacji "Kodeksu postępowania administracyjnego", zgodnie z którą po 30 latach od wydania decyzji administracyjnej niemożliwe będzie jej kwestionowanie, wywołało serię ostrych reakcji Izraela i wezwanie ambasadora Magierowskiego "na dywanik". Także Departament Stanu USA wyraził swoje niezadowolenie. Reakcje Izraela i USA uznane zostały przez stronę polską za bezprecedensowe próby wpłynięcia na proces legislacyjny. Nie wnikając w prawne detale i ich konsekwencje w praktyce, bo to wszystko - rzecz jasna - nie jest jeszcze znane, trzeba podkreślić, że politycznie sprawy raptownie zaszły już tak daleko, że Polska nie ma odwrotu.

Ostatni skandal z "traceniem cierpliwości przez Merkel w stosunku do Polski" uświadomił mi pewną rzecz: domaganie się reparacji wojennych jest nie tylko słuszne, ale i korzystne dla obu stron. Polska - wiadomo, zyska pieniądze, natomiast Niemcy to, co jest jeszcze ważniejsze: spokój ducha i poczucie przynależności do normalnych społeczeństw.
Paradoks? Absolutnie nie, taka jest prawda - choć zapewne nieprosta, ale psychologicznie oczywista.
Niemcy, oczywiście, mają poczucie, że pochodzą z rodu niewiarygodnych dewiantów, którzy - na spółkę z Sowietami - puścili z ogniem pół świata i wymordowali miliony ludzi.

W ostatnich dniach znowu słychać pretensje ze strony Izraela. Że zmieniamy prawo nie dbając o potomków polskich obywateli żydowskiego pochodzenia. Czy te pretensje są słuszne? Przypomnijmy, jak to było.
Jest wrzesień 1939 r. Niemiecka nawała spada na Polskę. Polska jako pierwsza - i na początku jako jedyna - tej nawale się przeciwstawia. Sojusznicy, mówiąc ambiwalentnie nie udzielają wsparcia. A mówiąc wprost zdradzają. Dysproporcja sił jest zbyt ogromna. I w efekcie przegranej przez nas wojny, Niemcy (a nie żadni tam naziści) zostają w Polsce przez następne 5 lat. I przez pięć lat niszczą, grabią i mordują polskich obywateli. Wszystkich polskich obywateli.

Widzę tę scenę oczyma duszy. Ona się powtarza od ponad 30 lat. W polskim MSZ dzwoni telefon z ambasady Stanów Zjednoczonych. Odbiera go na stojąco jakiś dyplomatourzędnik i potakując główką odpowiada w słuchawkę: „Ależ oczywiście tak, Wasza Wysoka Amerykańskość. Jak sobie życzy Wasza Wysokość Amerykańska Praworządność i nasza Gwarancja Bezpieczeństwa. Dziękujemy Wam, Wasza Jaśnie Oświecona Amerykańska Ostojo Demokracji za Wasze cenne wskazówki”. Ewentualnie polski dyplomata może jeszcze wczołgać się pod biurko, ćwicząc się w czymś co bardzo wulgarnie, ale trafnie określił były szef resortu Radosław Sikorski, a mianowicie w robieniu Amerykanom laski.

W ostatniej dekadzie XX w. w polskich mediach zaczęły pojawiać się wypowiedzi różnych żurnalistów, którzy powołując się na historyków „światowej sławy” informowali, że Polacy są w masowej skali beneficjentami zbrodni na Żydach, określanej jako Holocaust. Np. powołując się na prof. Feliksa Tycha (dyrektor Żydowskiego Instytutu Historycznego w latach 1995 -2006) Janusz Majcherek napisał, że około miliona polskich rodzin miało skorzystać z majątków Żydów pomordowanych podczas wojny w Polsce. Podobną tezę sformułował Jan Tomasz Gross w opublikowanej w 2000 r. książce „Strach”, i powtórzył w ksiązce „Złote żniwa”.

Najwyższy czas skończyć maraton wybierania nowego RPO, było pięć bezskutecznych podejść i wystarczy. Po ostatniej próbie jest już jasne, prawdziwie niezależnego kandydata na tę funkcję się nie znajdzie, skoro za takiego nie mogła uchodzić senator Lidia Staroń. L.Staroń, była członkini PO, przez trzy kadencje posłanka z tej partii, w 2015r wystąpiła z Platformy i jako niezależny polityk, wspierana przez własny komitet wyborczy, dostała się do Senatu pokonując kontrkandydatów zarówno z PiS, jak i z PO. Została też wówczas szefową Koła Niezależnych Senatorów, które, przez zawirowania w Senacie, po roku się rozpadło. W wyborach do Senatu w 2019r Lidia Staroń swój wyborczy sukces powtórzyła i ponownie stanęła na czele reaktywowanego Koła Niezależnych Senatorów.

Publikując w 2015 roku tekst pt. „Królowie” obciachu zadałem pytanie: dlaczego Polacy doświadczają tak często poczucia wstydu z powodu wybryków swoich „wybrańców”? Motywem przewodnim moich ówczesnych refleksji stał się skandaliczny występ byłych prezydentów RP: Lecha Wałęsy i Bronisława Komorowskiego, którzy w Chicago zrobili z siebie pośmiewisko podczas promocji kantoru internetowego Cinkciarz.pl. Myślałem wtedy, chyba trochę naiwnie, że jest to już szczyt ich dziadostwa i że nie będę się musiał więcej zajmować tymi żenującymi personami. Jednak życie potrafi płatać figle i okazało się, że pierwsi obywatele Rzeczypospolitej w stanie spoczynku, pozbawieni są w ogóle poczucia przyzwoitości i nieustannie robią nam obciach przed całym światem, bo przecież byli prezydenci też są na świeczniku, a ich nieprzyzwoite zachowanie przynosi wstyd nie tylko im samym, ale także naszemu państwu.