A to się narobiło: podobno w obronie TVN prezydent USA nie zaprosi nas na konferencję online o demokracji, nie sprzeda nam czołgów, zabierze żołnierzy i uzna naszego prezydenta, cały polski rząd i Bóg wie jeszcze kogo za osoby niepożądane, Izrael nie przyśle do nas swego ambasadora, Niemcy, którzy otwarcie wspierają antyrządową rewoltę w Polsce, naciskają na Brukselę, aby zrobiła u nas porządek, kanclerz Merkel leci do prezydenta Putina na… konsultacje i po drodze nie zatrzyma się w Warszawie…
Czyż nie dramat? Tośmy się doczekali, jak żyć, no, jak żyć…? Opozycja już smaruje wrotki, bo pewnie najpóźniej na jesieni ma coś gruchnąć i wróci na rządowe posady.

„Polsce nie udało się jeszcze wygenerować tego przekazu, co się stało z tym majątkiem, jak to wyglądało, w jaki sposób Niemcy to odbierali. Wygląda na to, że to Polacy rabowali, Żydów wywieźli do Auschwitz i do Bełżca, a przyszli „sąsiedzi” i pozabierali wszystko: domy i meble, i wszystkie mieszkania są w ręku polskim i Polacy się z tego cieszyli. I taki przekaz funkcjonuje w Izraelu i z tego musimy zdawać sobie sprawę. Wychodząc z tego błędnego – podkreślam – przekonania, czują się oburzeni tym, że ci złodzieje, ci szabrownicy teraz zatwierdzają sobie to przez ustawę.

Lecz wróćmy do przekazów pisanych z początku XVII wieku. Czytamy w nich m.in., że deputat powiatu pińskiego Fedor Dostojewski 2. VIII. 1610 r. podpisał postanowienie Trybunału Głównego Litewskiego w Wilnie („Lietuvos Vyriausiojo Tribunolo sprendimai”, s. 227, Vilnius 1988).
Andrzej Mleczko, sędzia ziemski upicki, Jan Wereszczaka, Piotr Dostojewski (spod Pińska) i inni zacni szlachcice w roku 1619 złożyli podpisy uwierzytelniające na akcie kniazia Bohdana Ogińskiego fundującego klasztor, dwie świątynie oraz szkołę i drukarnię prawosławną w Jewiu na Wileńszczyźnie („Akty izdawajemyje”…, t. 11, s. 89, 92).

Całe szumne programy pt. walka z wykluczeniem, niestety zaczynam postrzegać tylko jako hasła. Nośne, bo miło brzmiące zwłaszcza w obecnej konwencji obiegowych słów zaklęć nowomowy. Mało tego hasło to = jest systemowo akceptowane i oficjalnie stosowane choć nie sięga niestety sfer, które są faktycznie – właśnie – wykluczane, usuwane na margines. Słowo wykluczenie jest wręcz przydatnym narzędziem - jak to się dziś mówi – wpływu, zmuszania ludzi do wchodzenia w wyznaczone czy raczej narzucane .zachowania. Strach głowę wychylić ponad wyznaczone ramy wskazaniem co stanowi wykluczenie bo można zostać ściętym epitetami. Potem tylko można snuć opowieści „jak zostałem homfobem i faszystą".

To był największy błąd niemieckiej polityki w ciągu ostatniego trzydziestolecia. To życiowe kłamstwo, zbyt długo obstawaliśmy przy tym, że jest to tylko inicjatywa gospodarcza. Sam Putin powiedział otwarcie, że to projekt polityczny. Już budowa gazociągu Nord Stream 1 była wielkim błędem, a Nord Stream 2 jest katastrofą wizerunkową Niemiec na całym świecie…
Nie, tym razem to nie moja opinia, powtarzana przeze mnie wielokrotnie od chwili, gdy w kwietniu 2005 roku byłem świadkiem fety w Berlinie z okazji formalnego zawarcia umowy dogadanej przez kanclerza Gerharda Schrödera z jego rosyjskim przyjacielem, prezydentem Władimirem Putinem.

W lokalnej gazetce (konkretnie krakowskiej Dzielnicy VII-mej choć problem można uogólnić) przeczytałem dość zasadniczą, wręcz agresywną krytykę rządowego programu Nowy Ład. Krytyka została wyprowadzona z pokazania jakoby w tym programie były zawarte zamiary niszczenia samorządu jako wyraziciela woli ludu. Takowe mają być nastąpić poprzez likwidację albo przynajmniej utrudnienie możliwości realizacji zadań samorządu i w ogóle szans na uwzględnianie potrzeb tegoż ludu czyli wyborców co ma nastąpić za przyczyną drastycznego obniżenia finansowania.Mechanizmem ma być prosty.

 A teraz przenieśmy się na tereny ukrainne, dokąd odgałęzili się dość wcześnie, obok innej szlachty polskiej, także Dostojewscy. 30 maja 1596 roku do ksiąg grodzkich miasta Łucka wniesiono następujący zapis, dotyczący Germana Dostojewskiego: „Opowiedanie pani Jaroszowoje Terleckoje o zabiciu pana Iwana Olszewskiego, brata jej, sługi i zeznania woźnego”.

Zgodnie z naszą umową chciałem Cię poinformować jak oficjalnie zorganizowałem Twoje pożegnanie dla wszystkich, którzy Cię znali i bardzo serdecznie wspominają.

Dziś (a piszę to w piątek 16 lipca) mijają dwa tygodnie od Twego odejścia. Pożegnałem Cię po południu 1 lipca, ale chyba już tego nie pamiętałaś. Noc z 1 na drugiego lipca spędziłem w domu bezsennie czekając na telefon z Domu Pogodnej Jesieni "Beatus" ( gdzie przebywałaś od 30 czerwca) z najgorszą informacją jaką można otrzymać. Pielęgniarka Karolina zadzwoniła przed 6 rano mówiąc: "Bardzo mi przykro, ale pańska żona zmarła".