Iwan Timofiejew, dyrektor programowy Rosyjskiej Rady ds. Polityki Zagranicznej, ale także ekspert Klubu Wałdajskiego i wykładowca MGiMO, uznawany za jednego z najlepszych ekspertów w kwestiach amerykańskiej polityki sankcyjnej, napisał interesujący artykuł na który warto zwrócić uwagę. Po dwóch miesiącach wojny i oczywistym niepowodzeniu blitzkriegu, ten jeden z wiodących przedstawicieli elity intelektualnej bliski obozowi władzy zastanawia się nad sytuacją Rosji, jej przyszłością i możliwościami wyjścia z obecnej, trudnej sytuacji. Od razu należy zaznaczyć, że Timofiejew jest myślicielem, który był przeciwnikiem pełnoskalowej wojny Rosji z Ukrainą, na którą zdecydował się Putin

W historii Polski prowadzenie wojen na wielu frontach było zjawiskiem powszednim. Nie wynikało to z jakiejś skłonności naszych przodków do działań agresywnych – każdy kto zna historię Polski wie, że zdecydowana większość wojen w których Polska uczestniczyła, to były wonne obronne. Nawet sławne „dymitriady”, które do dziś wyrzucają nam Rosjanie, były przecież – niezależnie od tego, iż miały charakter wypraw prywatnych, a nie państwowych –odpowiedzią na agresywne działania Moskwy względem Litwy od początku XV wieku.
To zatem, że dzisiaj jesteśmy ofiarą ataku z dwóch stron nie jest niczym nowym w naszej historii. Jak również i to, że w konfrontacjach na obu frontach jesteśmy stroną atakowaną przez czynniki zewnętrzne.

Jedno trzeba przyznać Szczurowi Bunkrowemu, udało mu się w parę miesięcy dokonać czynów porównywalnych z pracami Herculesa ! Weźmy choćby Amerykański Kongres, Trumpowi udało sie tak dokładnie skłócić obie wielkie partie, iż nikt nie oczekiwał, aby cokolwiek mogło ich pogodzić. Tymczasem ostatnie głosowanie Izby Reprezentantów nad ustawą o Lend-Lease zakończyło sie wynikiem 42 : 1, co jest rekordem od 30 lat. A oto inne "osiągnięcia" Putina :
-Ukraińska Armia dokonała ogromnego skoku w przezbrojeniu wedle standardów NATO, a już teraz napływa tak dużo Zachodniego sprzętu, że samo przejście dokona się płynnie, w miarę wymiany utraconego poradzieckiego na Zachodni. Nie trzeba tłumaczyć, jak to ułatwi wejście Ukrainy w struktury NATO.

Jako konsekwentny zwolennik wolności osobistej, swobody działania i pokojowego pożycia międzyludzkiego jestem również zwolennikiem pełnej swobody migracji dla osób uczciwie poszukujących lepszego losu. Zachowuję przy tym świadomość, że jednym z warunków przetrwania powyższych wartości jest przynajmniej minimalne zakorzenienie członków danej społeczności we wspólnym podłożu miękkich instytucji, które w społeczeństwach przednowożytnych (do jakich zalicza się społeczeństwo polskie) przyjmują formę przede wszystkim językowo-kulturową (nie zaś np. formę polityczno-ideową typową dla społeczeństw nowożytnych).

Nieprawdopodobnie obrzydliwy i faryzejski. Czytając Niemców, list ich elity do kanclerza Olafa Scholza, naprawdę trudno powstrzymać mdłości. W kiepsko zawoalowany sposób ci pożal się Boże intelektualiści sugerują Ukraińcom, że powinni się poddać, dać zgwałcić, wymordować i wywieźć za koło podbiegunowe. Wszystko to w imię rzekomego pacyfizmu, którym Niemcy od dawca wycierają sobie gęby. Samemu zaś Scholzowi piszą w liście, to co ten chce czytać i czytać w kółko, że w żadnym wypadku nie można dozbrajać Ukraińców, bo zniszczeń i ofiar będzie więcej. Tak, tak, Niemcy mają taką właśnie optykę: dozbrajanie Ukrainy spowoduje według nich więcej cierpień.

Śmiać się czy płakać – trudno wybrać - jednak w nawiązaniu do wyrażonej już przeze mnie opinii w sprawie zabiegów przedwyborczych należy pokazać curiosum idealnie ilustrujące problem. Przypomnę, nie sądzę by tylko moją opinię. że dziś w sprawie nadchodzących samorządowych wyborów prezydenta miasta – należy i to szybko - zająć się sprawami programowymi odnoszonymi do uruchomienia do (dziś właściwie hamowanych lub lekceważonych albo nie zauważanych) aktywów miasta. Dyskusje o personaliach w oderwaniu od zagadnień programowych są po prostu bez sensu.

To, co obecnie dzieje się na Ukrainie powinno być wyraźną przestrogą dla instytucji UE, a szczególnie dla jej decydentów, do czego może doprowadzić nadmierna ingerencja jednego, znacznie większego i silniejszego gospodarczo i militarnie państwa, w tym przykładzie Rosji, w niezależność i niezawisłość innego, niepodległego, ale znacznie mniejszego i słabszego państwa, Ukrainy. Przez analogię można nawiązać do relacji UE – Polska. Upraszczając i wyjaśniając, Rosja rości sobie prawo do decydowania, jaka ma być Ukraina i w tym celu wywołała okrutną wojnę, a UE, choć zdecydowanie innymi i nie tak drastycznymi metodami, postępuje podobnie w stosunku do Polski. Przesadzam? Czy aby na pewno?

Mogłoby się wydawać, że rozważania w tej sprawie jakie podjął Edward Brożek są przedwczesne. Piszę tak, choć uznaję, że ma on rozeznanie w sprawach krakowskich, a w tym odnośnie myślenia politycznego i działania otoczenia obecnego Prezydenta Krakowa. Tu wyraźnie rozróżniam – choć oczywiście nie rozdzielam odpowiedzialności za skutki decyzji osoby szefa od nazwijmy tej grupy – establishmentem lokalnej władzy. Tak nie tylko prawnie ale w mojej opinii jest też ściśle związane z mechanizmami działania całego otoczenia decyzyjnego.